Bryan Rietman

Dat werken van andere kunstenaars mij tot diep kunnen roeren was bij mij al langer bekend maar gek genoeg heb ik deze zelfde beleving ervaren bij mijn laatste portret.

Met de geboorte van mijn zoon zijn wij als gezin ongewild deskundige geworden op het gebied van schisis. De eerste gedachte die door je heen gaat als ouder is ‘ had ik maar schisis i.p.v.’. Daarna begin je als een malle informatie te verzamelen en hoop je dat het uiteindelijk allemaal mee zal vallen. Hetgeen achteraf gelukkig ook bleek, al is het nooit echt makkelijk geweest. Vier jaren lang bleef deze gedachte nog steeds door mijn hoofd spoken, wat als…

Hoe zou ik eruit zien met schisis? Wat als ik geen operaties zou hebben gehad? Was mijn leven heel anders geweest met schisis?

Allemaal vragen waar ik wat mee wil als mens en als kunstenaar. En dan is er voor mij maar één manier om het te vatten, IN VERF!

Dus ik heb mijn penselen opgepakt en ben aan de slag gegaan, tussen het schilderen door ben ik mentaal door verschillende fases gegaan. Woede omdat het ons is overkomen. Pijn dat het degene betreft waar ik het meest van hou. Hoop omdat ik zie dat hij sterk is. Liefde omdat zijn lip zó eigen voor hem was en tenslotte vrede omdat ik niet anders kan.

Achteraf kan ik stellen dat het niet enkel één van de vele zelfportretten is die ik heb gemaakt. Dit is echt een familieportret.