Overgewaardeerd…
Toen ik gisteren om half acht klaar zat om even rustig DWDD te kijken kwam ik van een koude kermis thuis, althans ik ergerde me zo aan een bepaald persoon die als motto zeker moet hebben “elke publiciteit is goede publiciteit”. Deze persoon, Peter Klashorst genaamd, kwam het één en ander vertellen over hoe het kunstenaarsleven in elkaar zat. Een evangelie met de diepgang van een paperclip, opgeleukt met enkele beschamende anekdotes van deze rasviespeuk. Hoogtepunt van zijn optreden was toch zeker wel zijn mededeling dat hij toch minimaal vier kinderen heeft bij vier verschillende moeders, best knap gedaan voor iemand die ik nog niet met een handschoen de hand zou schudden. Afijn misschien moeten we deze man maar beoordelen op zijn werk, het kunstenaarschap is nota bene de vrijbrief voor zijn gedrag. Voor iemand die zegt realisme na te streven heeft hij toch een wat rare kijk hierop. Vrouw met kind, hij zoekt zijn onderwerpen dichtbij, suggestief heeft hij het model met enkele lijnen weergegeven om zijn onkunde in vorm zo goed mogelijk te verbloemen. De baby ziet er wat verloren uit, maar ook niet ondenkbaar is dat dit schattige kleintje een beetje bang is voor de grote naaktslak op zijn moeders bovenlip. Misschien moet hij het dan toch maar houden bij het schrijven van boeken, waar hij schijnbaar we Matthijs v. N. mogen geloven wel talent voor heeft. “P.K.?” Mag ik even een teiltje er moet een Chinees naar buiten…
Helaas moet ik het hiermee oneens zijn. Klashorst is wel degelijk een super tekenaar. Hij heeft ook veel studies naar de oude meesters gemaakt. Wil klassieke opleiding ook zeggen dat men de wijsheid in pacht heeft en het recht heeft tot medogenloos oordelen? Helaas ken ik ook Noordelijke realisten wier gedrag nou niet bepaald onbesproken is en die alles voor het grote geld doen. Gelukkig is dat hun zaak. Trouwens, Klashorst is, voor zover ik weet, een voorstander van de degelijke klassieke opleiding.
Beste Gerrit Jan,
Natuurlijk heeft een eenvoudig student als ik niet de wijsheid in pacht… Maar hetgeen me vooral irriteerde was de houding van meneer P.K. Daar komt bij dat naar mijn mening zijn werk niet uitblinkt in vorm, compositie, kleur, tonaliteit of handschrift. Dus wat voegt zijn werk toe als men zijn achtergrond en begeleidende tekst achterwege laat? Blijft het niets meer dan verf op doek of is het meer?
Dat een klassieke basis goed is voor een schilder kan ik alleen maar beamen, maar het moet geen eindpunt zijn.
Mocht ik het toch mis hebben, ik laat me graag verassen met voorbeelden…
Groet,
B.