Lucien Freud 1922 – 2011
Op 20 juli 2011 is één van de grootste nog levende meesters overleden, op 88 jarige leeftijd blies Lucien Freud zijn laatste adem uit. Behalve een klein stukje tekst in de kranten en enkele foto’s van Freud in zijn atelier of voor zijn werk staand is zijn overlijden redelijk onopgemerkt gebleven. Iets dat ik toch wel jammer vind aangezien deze schilder zoveel betekend heeft voor de figuratieve kunst. Lezende in een van de weinige boeken die over Freud uitgekomen zijn schetst Martin Gayford een beeld van een man die niet alleen maar mooie plaatjes of vleiende portretten wil schilderen. Wat hij wil is eerlijkheid, zijn onderwerpen en modellen ontdoet hij van elke opsmuk en laat deze zien zoals hij ze ziet. Zijn belangrijkste medium hiervoor zijn dikke korstige klodders olieverf die Freud als mayonaise opbrengt om een huidplooi of vetpartij extra aan te zetten, laag over laag over laag. Soms werkt hij maanden of zelfs jaren aan een werk om deze vervolgens onaf te laten of als mislukt te zien. Maar als Freud een werk als afgerond beschouwd heeft deze vaak alle factoren van een meesterwerk, hij was een van de weinige meesters die gezegend was met meerdere talenten. Aspecten als compositie, stofuitdrukking, perspectief, sfeer en verfhuid werden door Freud samengebracht in hele grote, of soms bijzonder kleine werkjes. Freud’s werk is ook vaak een vruchtbare bodem voor discussie, zo maakte Freud in 2001 een niet onomstreden portret van Queen Elizabeth II waarvan gezegd werd dat het haar liet overkomen als een man in travestie of een koningin bijkomend van een beroerte. Het werkje van 15 bij 22 cm laat mij juist het menselijke zien. De onverbloemde sporen in het gelaat van een door het leven geharde vrouw, maar ook de kindelijke onschuld in haar ogen en mond die ze desondanks niet verloren heeft. Lucien Freud, een schilder van menselijkheid en het leven.
